Dit moet zowat mijn vijftiende interview zijn voor ons Ligablad. Al die vorige waren meestal bij mensen die ik goed of wat minder goed kende. Zelfs enkele vrienden passeerden de revue. Maar nu sta ik toch wel bij een, voor mij, bijzonder iemand voor de deur. Ik was hier al vaak om verlof samen te plannen, pizza’s te maken, een tuinhuis in elkaar te steken, bijna zijn we ooit met een helikopter in zijn tuin geland! Vorig jaar won hij de Beker Van Vlaanderen en we weten allemaal dat hij een uitmuntend piloot is. Voor mij is Ken Evens ook de grootste optimist ter wereld.
Als ik aan de mooiste momenten terugdenk dat ik in een zwever zat, kom jij ook voor in mijn herinneringen. |
|
Voor mij ook. Op je 17e verjaardag vloog je met een Cirrus 75 van je club als jongste ter wereld toen 760 km. We hadden nog niets afgesproken maar ik had dezelfde proef uitgeschreven. Tijdens die vlucht zijn we beginnen samenvliegen. |
|
![]() Issoudun met de Nimbus 3T KG (KG zoals het vrouwke
Katia Goossens) |
Wat had je als voorbereiding gedaan voor die eerste 750? |
Zijn er nog vluchten die je bijgeblevenzijn? Dichter bij huis had ik samen met Stan Taeymans en Luc Van Camp FAI driehoek van 538 km uitgezet vanuit Issoudun. Toen Stan na 200km een boterhamzakje buiten wierp, kwam dit over de düse terecht en weg waren de vario’s. Stan heeft vanaf dat moment op een meter of 15 achter mij gevlogen en zo heb ik hem dan verder begeleid op de vlucht. We vlogen alle drie rond. In 2004 geraakten Bart De Krock en ik in Issoudun met de Nimbus in de golf en klommen tot 4000m, het was een kwestie van het fenomeen te herkennen en dan vol te houden. Bart en ik hadden in de buurt van Romorantin een rare ontwikkeling van een altocumulus gezien, maar we geraakten er initieel niet hoger dan 2000m. Boven Vatan deed zich hetzelfde voor, daar ging het al tot 2300m. Maar waar iedereen naar de volgende bel vloog als het turbulent werd, bleven wij hangen. Het was niet zomaar turbulentie maar de rotor. Na 20 minuten werd ons geduld beloond, we klommen naar 3000m en de altocumulus veranderde in een echte lenti. Op 3500m vlogen we verder naar een 2de lijn lenti’s en die bracht ons boven de 4000m. Een heel speciale ervaring. Vorig jaar had ik in Fuentemilanos 1000 km uitgeschreven samen met Walter Geenen. We zijn niet rond geraakt door het slechte weer maar de terugvlucht in de regen tussen de talrijke CB’s, was indrukwekkend! Ook de twee Belgische records die ik gevlogen heb, zullen mij altijd bijblijven. Of een duurvlucht van 9u23 met een Ka7. Of dit jaar in Fuente waar ik om 17u15 nog vertrok en 500 vloog, het zijn er te veel om op te noemen… Als ik door mijn vliegboek blader, kan ik bij elke vlucht wel iets vertellen. |
|
Hoe belangrijk is je vader geweest voor je vliegcarrière? Maar mijn vader staat meer dan eender wie klaar om me te kunnen laten vliegen, zeker nu het moeilijker gaat vanwege mijn gezondheid. Nu genieten we ook regelmatig van een vlucht samen, in een tweezitter of met twee toestellen naast elkaar. Je deed niet alleen aan zweefvliegen, maar ook aan motor vliegen meen ik mij te herinneren? Je beroepscarrière was dus een logisch gevolg…
|
|
![]() Testvlucht met het prototype van de Discus 2c
|
|
Tot het noodlot toesloeg? Maar alles stap voor stap, na 3 maanden revalidatie maakte ik terug mijn eerste vlucht op de Nimbus 3T. Ik bleef keihard trainen, de revalidatie verliep zo goed dat ik nog eens een goed half jaar later terug professioneel kon gaan vliegen. Maar het gevecht tegen de bureaucratie om te kunnen blijven vliegen, was moeilijk. Op een bepaald moment is het dan ook genoeg en geef je je gewonnen, je verliest gewoon de moed om te blijven vechten. Mijn vliegvergunning werd ingetrokken, definitief. Daar sta je dan, pas gebouwd, 3 kinderen… De financiële en emotionele stress zorgde ervoor dat ik binnen de maand in een rolstoel zat. En je mag dan een geboren optimist zijn zoals ikzelf, sommige dingen heb je dan niet meer in de hand. Hoe hard ik ook gevochten heb om uit die rolstoel te geraken, het is mij niet meer gelukt. Stappen met krukken gaat nog wel, maar grote en snelle verplaatsingen kunnen niet meer zonder rolstoel. Van de ene dag op de andere verandert je leven, niet alleen dat van mij maar ook dat van Katia, mijn vrouw en dat van Charlotte, Thibo en Hanne, onze drie kinderen. Ik was wel nog actief in onze zweefvliegclub maar ben toen wel even weg gebleven uit het wedstrijdcircuit. Je verplaatst je moeilijker, moet altijd hulp vragen, iets wat je men niet zo maar van de ene dag op de andere kan aanvaarden… Ik moest mij terug op mijn gemak voelen, in het rolstoelgebruik, In het dagelijkse leven en in het zweven. Mijn vrouw en kinderen hebben mij toen onvoorwaardelijk gesteund en doen dat nog steeds, zonder hen zou ik nooit staan waar ik nu sta. Onze nieuwe Discus is niet zomaar naar hen genoemd (D-KCTH), ze betekenen dan ook alles voor mij.
|
|
![]() Naar wie is deze nieuwe Discus 2cT genoemd - Katia Charlotte Thibo Hanne
|
|
Gelukkig kijkt men tegenwoordig anders naar andersvaliden die vliegen. Via de inspanningen van Guy Gildemyn en het ‘Belgian Handflight Fund’ is dit tegenwoordig toch een beetje meer in de belangstelling gekomen. Maar vliegen is een ding, ook de medische sectie moet daar dan in volgen, ik ben diegenen die hier het voortouw genomen in hebben, eeuwig dankbaar. Je moet gewoon verder durven kijken dan een rolstoel of krukken en weten dat een andersvalide perfect kan vliegen, met of zonder aanpassingen van de zwever. Zelf heb ik nog steeds voldoende kracht in de benen om het voetenstuur te bedienen, coördinatie is geen probleem. Toch heeft de nieuwe Discus die we gekocht hebben een handbediening van het voetenstuur, zo is de toekomst verzekerd. Ook belangrijk voor mij is de steun en hulp die ik krijg in onze club Albatros, zoals ik al zei heb ik altijd hulp nodig. In het begin dacht ik, fijn dat ze mij helpen, maar we zullen binnen 6 maanden nog wel eens zien. We zijn nu 3 jaar verder en het is nog steeds zo, fantastisch! Hun aanpak heeft er mee voor gezorgd dat ik mij terug goed in mijn vel voel in het zweefvliegen. Van gewoon afstandvliegen kwam dan ook het wedstrijdvliegen terug en met succes, vorig jaar eerste in de Beker van Vlaanderen, dit jaar tweede. De sky is terug the limit. |
|
De deelnemers van de jaarlijkse Kiewit Cup zien je al jaren vooraan bij de briefing. Hoe komt het dat je het al zo lang doet?
|
|
![]() Finish met de Nimbus 4DT ZY
|
|
Hoe zie je de toekomst van de Kiewit Cup? Je bent ook goed bevriend met Francois Jeremiasse, heb je hem leren kennen op wedstrijd? |
|
Wat wil je nog doen in de toekomst? |
Landing na 885km met de EV in Fuentemilanos
(3de vlucht met de nieuwe Discus 2cT!) |
Ik hoop het van harte, bedankt voor het gesprek. En zoals steeds, de lekkerewijn… |
Dit artikel werd geschreven door Kris Van Dam en werd gepubliceerd in het ligablad editie 123 van de vlaamse zweefvliegliga
Starts: 0 | ||
" Think positive, Flaps negative."
Wedstrijd piloot